ΣΑΝ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΣΤΟ ΚΑΜΙΝΙ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΠΛΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ ΕΝΑΡΕΤΟΥ
ΘΕΟΦΩΤΙΣΤΟΥ ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΙΩΒ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Μ., (1929-2004)
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ
ΚΥΨΕΛΗ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2005
Για Πίστη και Ευαγγέλιο
Ή Πίστη είναι εμπιστοσύνη στον Θεό.
Όπως κρέμεται αυτό το σκυλί σε μένα, έτσι και εγώ κρέμομαι στον μεγάλο Θεό
πού μου λέει, πίστευε σε μένα.
Στο βραχυκύκλωμα πού παθαίνουμε μέσα στον κόσμο, το φάρμακο είναι ή
προσευχή.
Ό Χριστός απολύει ένα αγκίστρι από πάνω για να μας γλιτώσει από την πύρινη
κόλαση πού είναι ό κόσμος, γι' αυτό να παρακαλάμε με πίστη.
Να ζητάς προσευχή σαν πουλάκι άρρωστο, αδύναμο, δειλό, και να 'χεις τον
εαυτό σου σα μυρμήγκι φτωχό.
Ή πίστη είναι σα μαγνήτης.
Έρχεται ώρα πού σε λέει επιστρατεύεσαι! Σαν τον τελώνη, σαν τον Ματθαίο.
Αν δώσεις σημασία, αρχινάς να προσεύχεσαι και σ' αρέσει αυτός ό δρόμος,
κλαις γι' αυτόν, ότι και να 'χεις το καταπολεμάς μ' αυτό το κουράγιο.
Έχεις κανόνα πίστεως. Αν όχι, φεύγει το πνεύμα του Θεού, ή χάρη του Θεού
είναι το μεγαλύτερο πράγμα.
Εγώ εξελεξάμην, λέει ό Χριστός, οικογένεια μας να είναι οί Άγιοι.
Το Ευαγγέλιο τώρα είναι ορφανό και σα να κλαίει! Μόνο άμα κάνης τα έργα
του Ευαγγελίου, τότε θα το πόνεσης και θα το κλάψεις.
Εσένα ό κόσμος σου θα είναι ό αναμάρτητος Χριστός. Μόνο ό αναμάρτητος
Χριστός είναι για μένα, αλλιώς δεν ξεκολλάς από τον Σατανά. Όλοι πολεμάνε
να τον βγάλουν άκυρο τον Χριστό, αλλά δεν θα τα καταφέρουν. Όπως με την
ξαστεριά, βλέπεις ένα αστέρι εδώ, ένα αστέρι εκεί, έτσι θα είναι οί
δίκαιοι. Είναι αριά - αριά. Στύλος ακλόνητος, κάποιοι χριστιανοί. Έχει και
τώρα σαν τον Λώτ ανάμεσα στον κόσμο. Εως την συντέλεια του αιώνος, πού
γράφει, και δεν θα σταματήσει αυτό, «νυμφευόμενοι και νυμφεύοντες», και θα
'χει όμως και αγίους.
Χαρά στον άνθρωπο πού θ' αγωνίζεται να είναι έμπροσθεν του Θεού. Να μένη
σ' αυτήν την οικογένεια. Τότε θα σωθεί!
Όταν είναι καθαρά τα «εγκαρδά» σον, τον θεωρείς όλον τον κόσμο σαν τον
εαυτό σου, και λυπάσαι και προσεύχεσαι.
Δεν είναι μόνο να παραδεχόμαστε Θεό αλλά και να λατρεύομε.
Άμα φτάσεις στην λεπτότητα δεν σε χωρά ό τόπος, άμα αμαρτήσεις σε κάτι,
ελέγχεις και το ελάχιστο, αν δεν το ελέγξεις, θα σε μολύνει. Το παραμικρό
αμάρτημα πρέπει να το κάνουμε προσευχή ώσπου να λιώσει.
Γιατί να ρίξω το βάρος στον Θεό με το γιατί; Εκ του πονηρού είναι να
στεναχωριέται κανείς με το γιατί. Άμα το καλλιεργούμε το γιατί, είναι εκ
του πονηρού, για να σε εξολόθρευση. Ό διάβολος δίνει όλες του τίς δυνάμεις
για να μην χάση την συμμετοχή πού έχει μέσα μας. Με την απελπισία
καταβολαδιάζομαι. Πέφτω στο ήμαρτον, προχωράς σε έργα καλοσύνης, έρχεται
το φως.
Λεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη άπ' το πιστεύω. Κατά την πίστη σου, ας γίνη...
Ή πίστη κλονίζεται γι' αυτό θέλει επιφυλακή, μην φωλιάσει μέσα μας και μας
ντελαπάρει ή αρνητική δύναμη.
Μόλις σκανδαλιστούμε, πολλές φορές να πούμε, ήμαρτον, όχι μία και δύο....
Τα παράπονα μας επάνω, στον Πατέρα μας, επειδή είναι τα έσχατα όταν ένας
επιμένει γερά, τον κυκλώνουν σατανάδες. Ό άπιστος έχει ένα σατανά, και
μπορεί να ευλογήσει τα έργα του, ενώ ένας πιστός, πού λέει όλο ήμαρτον,
έχει γύρω του οκτώ σατανάδες για να τον κλονίσουν, κι όλο κατσιποδιές του
έρχονται. Ό Χριστιανός όμως όχι σκυθρωπάζων...
Πως να φέρεις χαρά μέσα σον; αδιαλείπτως προσευχή. Ήμαρτον... Ήμαρτον...
Θα καταπραΰνουν τα ένστικτα σον. Εσύ μόνο, Κύριε, θα μας φύλαξης. Εμείς
δεν μπορούμε να φυλαχτούμε ούτε από αρρώστια ούτε από κακά. Όλα σατανικά
τα κινούμενα σήμερα. Ό Θεός δεν μπορεί να θέλει παρά το καλό μας, όχι την
καταστροφή μας, αλλά εμείς βαδίζουμε ποιο δρόμο; Τον Αβελ; Του Κάιν; Ό
κόσμος βαδίζει τον δρόμο του σκότους. Ή Εκκλησία είναι άγρυπνη μέρα -
νύχτα, το Αγιον Όρος σε επιφυλακή για να ζαπωθή το καλό, σκέψου να
σταματήσει κι αυτό.
Να μην χάσουμε το πιστεύω μας. Είναι το σχοινί πού μας ενώνει με τον Θεό,
πού μας δένει με τον Θεό.
Εκκλησία: όπως μια μέλισσα μαζεύει άπ' όλα τα λουλουδάκια λίγο - λίγο και
τα κάνει μέλι, άπ' όλα τα χρώματα της γης, έτσι κι ό Χριστός κρατά την
καλοσύνη μες στην Εκκλησία.
Να μην σκανδαλίσεις την καλοσύνη, διότι φεύγει ή χάρις του Θεού, φεύγει ή
δύναμις.
Το τάλαντο πού λέει στην παραβολή ό Χριστός είναι ή καλοσύνη. όχι τα
ταλέντα!
Κάθε Χριστιανός είναι λυχνάρι. Είναι καθρέφτης να βλέπεις το πρόσωπο σου.
Κάποτε λέγαμε θα χαλάσει ό κόσμος... τώρα λέμε θα χαθούμε. Τώρα
ξεσκεπάστηκε ή ντροπή....
Οι ίδιοι εμείς θα χαθούμε. Θα λέμε σε λίγο, καλά πού προλάβαμε και
ζήσαμε....
Άραγε έχει καλούς; είναι κανείς να καταδικάζει τον εαυτό του, να σκέφτεται
καλά;
Είχα στο νου μου όσους με περιφρόνησαν και έλεγαν λόγια στην πλατεία, όταν
με έβλεπαν, ας πούμε... εσείς πού κάνετε τους μεγάλους σταυρούς και
άλλα..., κι Έλεγε αυτοί δεν ξέρουν ότι κάνουν κακό, είναι τυφλοί. Νομίζουν
ότι έτσι είναι.
Τον καλό τον μισάνε (πρότερον εμέ μίσησαν).
Το κακό καλπάζει. Σε βάζει να
μαλώνεις. Για μερικούς ό καυγάς είναι ή θεραπεία τους. Καυγάς ίσον ή
επανάσταση του κάκου. Άμα είναι δικός σου άνθρωπος, πες ένα λόγο, Κύριε
Ιησού Χριστέ, δια της Θεοτόκου, ελέησαν με, και θα φέρω αυτόν τον άνθρωπο
πάνω από μένα και θα παρακαλάω γι' αυτόν.
Άμα είναι όμως ξένος, μην κάνεις αλισβερίσι μαζί του, θα σ' αδικήσει...,
απόφευγε... Άμα είναι ή κατασκευή του τέτοια, μην μαλώνεις μαζί του...
Όταν λες είμαι αδικημένος από παντού, ρίχνεις το δίκιο όλο επάνω σου και
επαναστατείς, ενώ αν πεις: αυτό το Φως (ό Χριστός) βγαίνει για όλον τον
κόσμο, εγώ κάνω αραγες αυτό πού θέλει; Πώς να ελέγξω; (βγάλε τον δοκό από
τον οφθαλμό σου, λέει). Το πολύ - πολύ να πεις είμαι και γω στην ίδια
ζυγαριά (Αράς τον σταυρό και ακολουθεί μοι).
Άμα κάνης καλοσύνη, ε.... γίνεσαι πάντα βαρετός. Ε... θα πούνε... αστον
αυτόν..., δεν έχει καμία απόδοση..., άχρηστος είναι... Εμείς όμως ούτε να
το βάλουμε στην ιδέα μας... Να 'χουμε τους Αγίους στην οικογένεια μας να
τους παρακαλάμε, τον Χριστό σταυρωμένο μπροστά, την Παναγία... Μακάριοι οί
πενθούντες, είναι αυτοί πού βλέπουν τον αναμάρτητο Χριστό μπροστά τους.
Μακάριοι είναι δυσεύρετοι.
Εμείς ανήκουμε στην οικογένεια των Αγίων. Εκείνους να παρακαλάμε να μας
καταδεχτούν. Στεναχώρια όχι για το τι μας κάνουν οί άλλοι, στεναχώρια
κυριότεροι άμα αμαρτήσεις, πού δεν το επιτρέπει ό αναμάρτητος Θεός. Τα
παράπονα μας εκεί: να μας συχώρεση να μην πιάσουν ρίζα μέσα μας.
Για έναν πού μας φέρνει δυσκολίες να πούμε: Αυτός είναι ή αιτία πού θα με
σώσει, να μην τον κερδίσει μόνο το σκότος. Ποτέ να μην σκέφτεσαι πονηρά. Ή
πονηρή ιδέα κακό επεξεργάζεται. Να πεις' Κύριε Ιησού Χριστέ., και έτσι δεν
γίνεται κτήμα σου ή ιδέα αυτή. Γιατί αλλιώς γίνεται επαναστάτης ό εαυτός
σου. Που να βρεις άκρη με τους άλλους; Καθένας έχει ράτσες τέτοιες,
τόσες....
Το Άγιο Πνεύμα δεν κατεβαίνει στον περήφανο να τον φωτίσει. Για να μην
καλλιεργήσουμε το μίσος, να μην ζυμωθούμε με κακία..., να λέμε στον Πατέρα
ήμαρτον..., στον Χριστό με τα αίματα στον Σταυρό, στους Αγίους Πάντες...
Να μετατρέψεις την συνείδηση σου από μίσος σε καλοσύνη.
Ό πολυμήχανος σε παγιδεύει σιγά - σιγά και φεύγει ή θεία Χάρις, και ούτε
μπορείς να δώσεις άνω προσευχή. Άμα πεις για τον άλλον, πού σε έκανε κάτι,
γιατί εμένα να με κάνης έτσι; πάει! Είμαι πεσμένος στα πόδια του εχθρού
μου, αλλιώς θα μείνει στη συνείδηση το μίσος.
Στο Ευαγγέλιο μας, πού είναι το βήμα του Χριστού, απαγορεύεται ή κακία. Να
τον πάρεις στην προσευχή σου, Κύριε Ιησού Χριστέ..., και να παρακαλάς να
τον συχώρεση, για να μη ρίζωση ή κακία, διότι γίνεσαι τότε κτήμα άγονο,
ακαλλιέργητο, εκτός καλοσύνης...
'Αν, όμως, πω ήμαρτον... και φέρω την μεγάλη δύναμη στο φως και παρακαλάω
να συχώρεση όλο τον κόσμο, πού είναι καλύτεροι μου' αν σκύψω το κεφάλι μου
και πω, εγώ τι έκανα στη ζωή μου; Θα βρω ταπείνωση. Κι αυτό, το να μην
σκεφτείς ότι εγώ αδικεύτηκα, προέρχεται από προσευχή. Ανάλογα με την
δύναμη της προσευχής, έρχεται ταπείνωση.
Μόνο όσοι είναι στα πόδια του Χριστού, είναι μια ξεχωριστή οικογένεια.
Θέλει αγώνα, να μην αφήσουμε τον σατανά να μολύνει τον λογισμό. Μόλις
έλθει
λογισμός, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησαν με..., γιατί ή δύναμη του Θεού,
είναι δύναμη καλοσύνης.
Έμενα πολλοί κοιτούσαν να με κατεδαφίσουν..., άκρια δεν βγάζεις... ούτως
έδιωξαν και τους προφήτες προ ημών... αλλά έξ' αρχής ήταν οί διωγμοί..."σε
δίνει μια κεντριά και σε ξεπατώνει. Ή απιστία των άλλων είναι σα βουνό. Σε
φαίνεται βουνό ότι σε πει ό άλλος. Ή στεναχώρια είναι βουνό. Αυτό θα πει,
πες στο βουνό να πέσει στη θάλασσα! Μόνο ή προσευχή Λιώνει αυτό το βουνό.
Που να τα πεις αυτά να σου φύγουν; Γι' αυτό όσοι πιστεύουν, πρέπει να
ανταμώνουν, να δίνουν κουράγιο ό ένας στον άλλον.
Ελάχιστη πίστη να έχεις, σα κόκκο σιναπιού, θα φυγή. Ενώ άμα δεν έχεις
πίστη, γίνεσαι άγριο θηρίο, δεν σε χωρά ό τόπος ή θ' αρρωστήσεις ή θα
μαλώσεις. Ό καλός Θεός να μας δίνη δύναμη. Να φωνάζουμε, εσύ αναμάρτητε
Χριστέ, θυσιάστηκες για τον κόσμο, βοήθησε με κι εμένα τον αμαρτωλό.
Βέβαια οί πολλοί σέβονται τον σκληρό άνθρωπο. Για τον μαλακό άνθρωπο, τον
ευγενή, λένε κοροϊδίες: Όση καλοσύνη και να κάνεις ποδοπατιέται, δεν
φαίνεται... Όμως, γράφει, να είστε φρόνιμοι σαν όφεις. Να εγώ πώς το
θυμάμαι αυτό: Ήμουν τότε τσοπανάκος, καμιά 18 χρονών, πάν' στα καλά μου
και τα πρόβατα τα 'πιασε ζέστα και μαζεύονταν σα γροθιά, πίσω είχαν τον
ήλιο, οί μούρες μπροστά σα κότσια χεριών έβλεπαν, και τότε είδα ένα φίδι
τυλιγμένο, το κεφάλι του πάνω και μ' έβλεπε και τίναζε τη γλώσσα του.
Μόλις έκανα να σηκώσω το ραβδί μου άπ' το δεξί χέρι, έβγαζε τη γλώσσα
του... Κάνω τα πρόβατα πίσω, τ' άναμερώ... μόλις ξανάπιανα τη γκλίτσα,
τίναζε σα κύματα τη γλώσσα του... δεν μπορείς να το χτυπήσεις έτσι
κουλουριασμένο... πρέπει να το χτυπήσεις άπ' τη μέση και πάνω για να
σπάσει, αλλιώς θα τυλίγονταν στο λαιμό μου αμέσως... Πισωπάτησα και δε με
πείραξε... Πελώριο φίδι, κάτι άσπρα, γαλατάδες λέγονται...
Ή καλοσύνη θάβεται εδώ στη γη. Ή καλοσύνη δεν πιάνει τόπο σ' ανθρώπους.
Πιάνει τόπο στον Θεό. Βρίσκεις δικαίωση μόνο στον Θεό.
Άμα αχρηστευτεί ένα κοπάδι πρόβατα και δεν βγάζουν γάλα, δεν έχει καλά
αρνιά, χαλάει σιγά - σιγά το κοπάδι, χαλάει και ή ράτσα, και τότε λέει ό
τσομπάνης, δε με συμφέρει, και παίρνει απόφαση στο χασάπη να τα δώσω! Έτσι
και ή ανθρωπότης χαλάει σιγά - σιγά. Ώσπου θα 'ρθη ή Αγανάκτησης, ή
Δύναμις πού κρατάει το γένος αυτό και τότε αλλοίμονον....
Να το χαίρεσαι όταν είσαι πρόβατο εν μέσω λύκων. Ό Σατανάς είναι
μουσαφίρης στο σπίτι σου και θέλει να σ' αρπάξει... Ό Θεός δεν έχει κόψει
το δικαιωμα του πονηρού να πειράζει, του άφησε δύναμη για να ελέχθη ό
άνθρωπος, για να δοκιμαστή. Δίχως δοκιμασία δεν σώνεται κανείς. Πώς
έκλαιγε ή Παναγία για τον Υιό της στον Σταυρό, έτσι κλαίει για τον καθένα
χριστιανό πού πιστεύει. Κάποτε... (αυτά δε τα λέω, μα τώρα...)
προσευχόμουν και όταν έφτασα στο ύψος, στον θρόνο ψηλά και ζητούσα
βοήθεια..., πριν λίγα χρόνια, τότε πού είχα τυφλωθεί άπ' το ζάχαρο..., κι
Όμως βλέπω μια γυναίκα, φορούσε στιμέλα (σα μαντήλι στο κεφάλι) κάθισε
απέναντι μου και μ' έβλεπε, κι όσο με κοίταζε δάκρυζε, κι όσο δάκρυζε
άστραφτε το δάκρυ της. Θυμάμαι το δάκρυ. Αυτό το δάκρυ έπεσε στην καρδιά
μου. Αυτό το δάκρυ μην το βγάλεις άπ' την καρδιά μου. Ήταν μεγάλη χαρά,
κουράγιο πήρα όταν το είδα, αν και τυφλός πού είμαι, αυτό...
Μια άλλη φορά είδα ατέλειωτο φως. Βλέπω ένα Φως άπ' τη γη να ανεβαίνει, με
πήρε λαχτάρα κι έλεγα μ' όλη μου την καρδιά' Άγιος ό Θεός... Άγιος ό
Θεός..., σηκωνόταν τα «οστέα μου», χάνεται άμα συναντήσει ό άνθρωπος το
Φως, χάνεται όπως το αλάτι το ψιλό μες στο νερό.
Όταν έλθει το φως! Σαν ηφαίστειο φως. Έξι εφτά χρόνια το θυμόμουν δάκρυζα,
και με λαχτάρα φώναζα, Άγιος ό Θεός!....
Αυτά δε λέγονται... Εγώ παρακαλάω να με δη ή Παναγία όχι να την δω εγώ...
Ή Παναγία, στη γη βρίσκεται ή Χάρη της. Να πηγαίνουμε στις Χάρες. Οί Άγιοι
είναι εδώ και μάχονται να μας γλιτώσουν.
Όπως κλαίει ή Παναγία στον αναμάρτητο Χριστό, έτσι κλαίει και για κάθε
Χριστιανό. Κλαίει αλλά δεν την βλέπουμε. Δια να την δούμε δεν είναι δικό
μας δεδομένο. Είναι «άνωθεν».
Άλλος με παρακάλια κρατά την θεογνωσία, να μη χάσουμε αυτό πού πιστεύουμε.
Άλλος ξετροχιάζεται. Όχι μόνο να διαβάζεις αλλά και να πράξης, τότε θα το
πονέσεις το Ευαγγέλιο
Ή μεγαλύτερη απόδειξη της άλλης ζωής είναι ή Παναγία πού παρακαλάει δακρυσμένη όπως στο Σταυρό, τον αναμάρτητο Υιό της.
