|
ΠΟΙΗΜΑ ΑΝΩΝΥΜΟΥ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
Άρχοντες και μεγιστάνες
και λοιποί πτωχολογιά,
θάνατος μας περιμένει
νέους γέρoυς και παιδιά.
Βλέπετε μη πλανηθείτε,
εις της γης τα αγαθά,
επειδή και ταύτα πάντα
όλα είναι περιττά.
Γη είναι τα σώματά μας
εις το χώμα θα θαφτoύν
στην δεύτερα παρουσία
αι ψυχαίς μας θα κριθούν.
Δεν μας συνοδεύει τότε
πλούτος δόξα και τιμή,
όλα δω τα παραιτούμε
και πηγαίνομε γυμνοί.
Επλανήθηκεν η φύσις,
εις του κόσμου τα φθαρτά.
κι' όσα την ψυχήν μας βλάπτουν
κείνα θέλει και ζητά
Ζήλευε τους ενάρετους
Επιθυμεί τους καλούς
και μην βάλλεις εις τον νουν σου
τους κακούς συλλογισμούς.
Ήκουσα είδον πολλάκις
ότι είπανε πολλοί
σαν γεράσουν και χορτάσουν
κάμνουσι την αποχή.
Θανατώνεται το σώμα
μένει ή ψυχή γυμνή
κλαίει χύνει μαύρα. δάκρυα
και κανείς, δεν την ελεεί
Ιδείτε, Ιδείτε, αδελφοί
το τέλος της ζωής μας
τούτου χάριν ας φροντίσομε
δια την αθάνατον ψυχήν μας
Κάλλιο διορθώσου τώρα
όπου έχεις τον καιρόν
παρά να φλογίζεσαι τότε
εις την γέεννα του πυρός.
Λυπηθείτε την ψυχήν σας
όλοι οι αμαρτωλοί
χύσατε τα δάκρυά σας
εις την πρόσκαιρο ζωή
μη ορέγεστε του κόσμου
πράγματα προσωρινά
ότι ο Χριστός μας τάζει
την αιώνιων χαρά
Να ήτο βολετό να πάγεις
εις τον Άδη και να δεις
εις καμία χαρά του κόσμου
δεν γυρίζεις να ιδείς
Ξαφνικά φθάνει ο χειμώνας
και θερίζει την ζωήν
θερίζει και την δόξα
την ματαίαν και τερπνή
όλοι μας τα θεωρούμε
Και προβλέπομε καλό
πως ο κόσμος είναι πλάνός
και ολονέν μας άπατα
Πάντες τιμήσατε την αρετή
να λάβετε βραβείων
την βασιλεία του Χριστού
χαρά άνευ δακρύων.
Ρώτα τους αποθαμένους
εις τον Άδη πως περνούν
ότι το σκωλήκια όλους
τούς άθλιους κατελούν.
Σώνονται τα ψέματα μας
αμαυρώνεται το φως
χάνεται κ' η νοστιμάδα
κι' όλος μας ο στολισμός.
Τίποτε δεν διαφεύγει
Από του θεού τον νουν
όλα τα κρυπτά του κόσμου
εκεί θα φανερωθούν
Υπηρέται και Κριταί
Άθεοι και χριστιανοί
όλοι θα παρασταθούμε
εις τον φοβερό Κριτή.
Φάγε σύμμετρα και πιες
δώσε και κανενός πτωχού
δια να έχεις τότε παρρησία
στο κριτήριο του Χριστού.
Χάνονται τα σώματα μας
χάνονται και τα οστά
στην δεύτερα παρουσία
γίνονται πάλιν σωστά.
Ψεύτικη ειν' τώρα η δόξα
ψεύτικη και η τιμή
και ως Όνειρο τα πλούτη
και ωσάν άνθος ή ζωή.
Ω ψυχή μου παναθλία
λυπημένων μου κορμί
κλαύσατε από καρδιά
τώρα όπου είσθε μαζί
|