ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΒΑΛΕΣ ΚΙ ΑΥΤΗ ΣΤΙΣ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ ΣΟΥ;

(Νέος αριστούχος, που απέτυχε σε σοβαρό διαγωνισμό, έθεσε τέρμα στη ζωή του)

Αγαπητό μου παιδί,

Ξεκίνησες Για τη ζωή με όνειρα χρυσά, με όμορφες ελπίδες. Και είχες τόσο καλές προϋποθέσεις!' Ήσουν ο πρώτος στο σκολειό σου όλα τα χρόνια. Ο αναμφισβήτητα ταλαντούχος. Καμάρι των γονιών σου, των φίλων σου, των καθηγητών σου. Όλοι πρόβλεπαν για σένα δρόμους στρωμένους με δάφνες, πορείες μονάχα προς την επιτυχία και με τελικό αποτέλεσμα τον θρίαμβο.

Και δεν δίσταζαν να σκέφτονται «φωναχτά» για σένα.

Δεν έκρυβαν τις προσδοκίες τους μέσα σε μιαν αιδήμονα αναμονή. Τις δημοσίευαν ακόμα και μπροστά σου.

Και ήταν πολύ φυσικό για σένα να φουντώνουν ακόμα πιο πολύ τα όνειρα σου, ακόμα πιο έντονες να γίνονται οι προσδοκίες σου από τον ίδιο τον εαυτό σου.

Και οι αποσκευές σου για το όμορφο, στα σοβαρά αύτη τη φορά, ξεκίνημα σου στη ζωή όλο και γέμιζαν.

Τα άριστά σου στο σκολειό φούσκωναν τα πανιά της λιλιπούτειας βαρκούλας σου στα ήσυχα νερά της λίμνης, όπου γλιστρούσε ως τώρα απαλά.

Και προμηνούσαν πως το Ίδιο θα φούσκωναν και τού ιστιοφόρου σου τα κατάλευκα ιστία, οι ώριμες πια επιτυχίες σου στις θάλασσες και στους ωκεανούς του βίου.

Και να λοιπόν, που ήρθε ή ώρα.

Και είχε μορφή διαγ(κ)ωνισμού για να σε κάνουν, ως έλπιζες, επίσημα δεχτόν στους χώρους της πολλής σοφίας.

Όχι πως χρειαζόταν για σένα ετούτη ή δοκιμασία, μα για να ιδούνε όλοι πια ποιος ήσουν και για τι ικανός! Και δεν θα αργούσε ο κόσμος όλος να μάθει πως θριαμβεύεις πάλι όχι ως παιδί πια, μα αντρίκια τώρα και στ' αλήθεια σε στίβους και παλαίστρες της ζωής. Τι θα έχει να γίνει τότε. Αλήθεια, τι θα έχει να γίνει!

Γιατί όμως αλλάζει ή όψη σου, παιδί μου; Γιατί έχει γίνει σκυθρωπή και σκοτεινή; Τρέμεις ολόκληρος. Ρίγος σύγκορμο σε πιάνει. Και όμως γύρω τριγύρω σου σκάει το τζιτζίκι από τη ζέστη!

Είναι Αλήθεια; Όχι!

Σίγουρα έγινε λάθος.

Πως είναι δυνατό να μη βρίσκεται στη λίστα των επιτυχόντων πρώτο στα πρώτα το δικό σου όνομα; Να το 'χουν παραλείψει άραγε; Μα είναι δυνατόν; Μήπως το ' γραψαν κατά λάθος δεύτερο;

Ούτε κι εκεί το βλέπεις.

Μήπως καν τρίτο; Ούτε και τρίτο!

Σε ζώνουν μαύρα φίδια. Των αδυνάτων αδύνατο είναι, λες μέσα σου, να λείπει το όνομά μου. Μα κιόλας ή διαίσθηση, πιο γρήγορη από τη σκέψη κι από το βλέμμα σου, σε πληροφόρησε για ό,τι δε θα ήθελες και να το σκεφτείς. Δεν έχει ο κατάλογος το όνομά σου ως τώρα ούτε και στων ουραγών τη θέση καν!

Το όνομά σου, που δε γνώρισε παρά μόνο την πρώτη θέση, τώρα ούτε και ως τελευταίο δεν μπόρεσε να βρει μια κάποια θέση. Μα ετούτο είναι τρομερό! Ετούτο εδώ είναι καταστροφή αφάνταστη! Καταστροφή αβάσταχτη!

Κλαις τώρα. Απελπισμένα κλαις.

Κλαις όμως κρυφά. Μην τύχει και ιδούν όλοι τον πόνο σου και γελάσουνε εις βάρος σου. Και τώρα πως θα ιδείς γονιούς, συγγενείς, φίλους, γνωστούς, τον κόσμο όλον;

Η σκέψη σου σκοτείνιασε. Το μάτι σου θολό, δε βλέπει. Οι λογισμοί σου φίδια γίνονται κατάμαυρα και ζώνουνε θανατερά την ύπαρξή σου.

Όλα για σένα τώρα τα τυλίγει ζόφος αδιαπέραστος, σκοτάδι, σκοτάδι πολικό τριγύρω σου. «Γιατί να ζεις λοιπόν;» σφυρίζει ύπουλα κάποια σκέψη μέσα σου. «Γιατί να ζω λοιπόν»; είναι και ή δική σου οιμωγή. και δεν αργείς να πάρεις τη φριχτή απόφαση.

Αφού δεν μπήκες απ' την αψίδα του θριάμβου στη λεωφόρο της ζωής, κάποιο παραθύρι γυρεύεις σκοτεινό για να ριχτείς στα χάη, στα φριχτά ερέβη, στην παγερή αγκάλη του θανάτου...

Κι έφυγες!

Έφυγες αφήνοντας πίσω σου μια μάζα σάρκινη, νεανική, ζεστή με άφθονο άλικο πορφυρωμένη αίμα.

Το μόνο θλιβερό κατάλοιπο από ελπίδες κάποτε κατάφορτο, ζωή, από ασπαίρουσες λαχτάρες γεμάτη και παλλόμενους καημούς κι ονείρατα. Νόμιζες πως ίσως έτσι θ' άφηνες δυνατή, όσο κι αν ήτανε βουβή, μία διαμαρτυρία για το μεγάλο δράμα σου.

Αχ, γιατί το έκανες αυτό, παιδί μου αγαπημένο;

Δεν σκέφτηκες πως μόνος σου δεν ήσουνα στη ζωή;

Δε σκέφτηκες γονιούς, δικούς, φίλους, γνωστούς, όλους εμάς, που νιώθαμε ξεχωριστή αγάπη για το πρόσωπο σου;

Γιατί παιδί μου, δε σκέφτηκες να βάλεις μέσα στις αποσκευές σου μαζί με όλα τα απαιτούμενα και την, καθόλου ευπρόσδεχτη βέβαια, μα πάντοτε παρούσα στη ζωή, α π ο τ υ χ ί α;

Είν' ή ζωή μονάχα φως; δεν είναι και σκοτάδι;

Ειν' ή ζωή μονάχα άνοιξη πασίχαρη; δεν είναι και χειμώνα παγωνιά;

Δεν είναι μία όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία σύνθεση λευκού και μαύρου;

Και καλά εσύ. Νέος αμάθητος ως ήσουνα, δεν μπόρεσες να ιδείς μες στη ζωή όχι μόνο τον θρίαμβο, αλλά και τον αντίποδά του. Δεν τον έβαλες ποτέ στο νου σου.

Μα δεν ευρέθη κανένας μεγαλύτερος, κανένας δεν ευρέθη, να σου τονίσει και να σου μολογήσει όλη την αλήθεια για τη ζωή;

Να σου υπογραμμίσει δεν προσπάθησε κανένας πως η ζωή χαμόγελο δεν είναι μόνο, αλλά και δάκρυ ολόπικρο, δάκρυ του πόνου και της συμφοράς;

Πως η ζωή χορός σε ροδοπέταλα δεν είναι;

Γιατί ξεχάσανε να σου το πούνε;

Γιατί, παιδί αγαπημένο μου, αφού το ξέρανε καλά εκείνοι, σου το χουνε αποκρύψει;

Και όμως το ξέρανε και το ξέρουνε πως σαν ήλιου συχνά αναλαμπές μες από γκρίζων σύννεφων σχισμές κάποιοι θρίαμβοι ή κάποιες δακρύβρεχτες χαρές προβάλλουν;

Και ήτανε ή αλήθεια αυτή τόσο απλή και τόσο αυτονόητη και θα έπρεπε ακόμα να σου φανερώσουν πως την άγκυρα της ελπίδας μας στον Ουρανό πρέπει να την ρίχνουμε, γιατί τότε αυτή ριζοβολάει στην ψυχή και ξεπερνάει ή καρδιά κάθε μπόρας και καταιγίδας φόβους ή και καταστροφές, άλλα και τις ίδιες τις καταστροφές και μπόρες.

Όλα αυτά γιατί δε σου τα έχουν μεταδώσει όντας μεγάλες αλήθειες της ζωής;

Στα ίχνη τα αιμάτινα, που άφησες επάνω στις άψυχες τις πλάκες, αυτές, που συντρίψανε μαζί με τη ζωή και την ελπίδα, χύνω κι εγώ τα δάκρυα της καρδιάς μου. Και βλέποντας βουβά κι αμίλητα τα νειάτα να περνούν μπρος απ τα κατάλοιπά σου, θα ' θελα δυο λόγια να τους πω απ της καρδιάς τα βάθη:

Νειάτα χρυσά, νειάτα ελπιδοφόρα, μη φοβηθείτε μαζί με τα πλούσια εφόδια μόρφωσης, γνώσης και σοφίας να βάλετε μαζί τους και την πίστη στο θεό.

Μέσα σ' αυτήν και με τη δύναμη της ακόμη και ή όποια αποτυχία δε θα μπορέσει να ανατρέψει την πορεία επιτυχίας στη ζωή!